چه روزها که یک به یک بی تو غروب شد...

365 روز گذشت، روزهایی که انتظار داشتم در کوچه پس کوچه های شهر ببینمت یا خبری از تو بشنوم.

امّا، امّا سفری رفته بودی که از آن بازگشتی نبودی و انتظار من نابجا. و چه سخت است باور غروب زندگانیتان.

ولی نه، تو هنوز در خاطر من و تمام اهالی این شهر زنده ای  و هستی با شعر و غزل هایت، با اشعار محلی ات.

یادتان همیشه زنده و جاوید است.

برای شادی روحشان فاتحه ای نثارشان کنید.